|
Το Πολυτεχνείο ανήκει στην Ιστορία, σ’ αυτούς που το βίωσαν και στις αντιδικτατορικές οργανώσεις της Αριστεράς. Η Δεξιά είναι λογικό να στέκεται αμήχανη απέναντι σε ένα γεγονός στο οποίο ως παράταξη δεν είχε συμμετοχή, ενώ ο αυτοεξόριστος τότε ηγέτής της δεν βρήκε ούτε μία λέξη συμπαράστασης. Αυτά κατέγραψε η Ιστορία. Το ποιοι πέρασαν απέξω από το Πολυτεχνείο δεν ενδιαφέρει, η Ιστορία τότε γραφόταν από τους μέσα. Προφανώς η Δημοκρατία μετά το 1974 έχει το αποτύπωμα και του Κωνσταντίνου Καραμανλή και εκείνης της Δεξιάς που πήρε διαζύγιο από την ακροδεξιά. Αυτό έγινε κάτω από τις γενικότερες μετατοπίσεις προς τα αριστερά που έφερε ο αντιδικτατορικό αγώνας. Ήταν δηλαδή όρος επιβίωσης γι’ αυτήν.
Έκτοτε, πολλές φορές, το μήνυμα του Πολυτεχνείου μπήκε στην προκρούστεια κλίνη των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Τα τελευταία χρόνια ακόμα και από τους οπαδούς της 17Ν. Φέτος η πρωτοτυπία είναι ότι εμπλέκεται στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Κόβεται και ράβεται στις ανάγκες μιας καταναγκαστικής συναίνεσης και της μάχης κατά της διαπλοκής που αποτελεί το φύλλο συκής σε όσους από την Αριστερά τείνουν χείρα βοηθείας στη ΝΔ. Είναι δικαίωμα καθενός να αυτοπροτείνεται για Πρόεδρος. Ας αφήσει όμως ήσυχο το Πολυτεχνείο και την Αριστερά.
|
