Παλιά, οι καλόγεροι βάφτιζαν το κρέας ψάρι, για να μπορούν καί να νηστεύουν καί κρέας να τρώνε. Οι συνδικαλιστές των ΑΕΙ βαφτίζουν την απεργία «αποχή απο διδακτικό έργο» ώστε καί να απεργούν καί τον μισθό τους να εισπράτουν. Καί η πίτα σωστή και ο σκύλος χορτάτος.

Οι διδάσκοντες στα ΑΕΙ έχουν φυσικά το δικαίωμα να διεκδικούν αυξήσεις στις αποδοχές τους και να κινητοποιούνται γι’ αυτό. Ενδεχομένως απεργώντας. Αυτό ισχύει για κάθε κλάδο εργαζομένων που διεκδικεί και ενδεχομένως απεργεί. Απο μια μερική σκοπιά έχουν, ίσως, όλοι δίκιο. Όμως απο τη σκοπιά του συνόλου της κοινωνίας τα ερωτήματα τίθενται διαφορετικά: οι διαθέσιμοι πόροι πρέπει να διατεθούν για την αύξηση του εισοδήματος των σχετικά υψηλόμισθων ή για την ενίσχυση των ασθενέστερων στρωμάτων; Τι πρέπει να διατεθεί για υποδομές και ανάπτυξη; Γιατί χωρίς ανάπτυξη, επι μηδενικού αθροίσματος ό,τι ενισχύει έναν τομέα (ή κλάδο) αφαιρείται απο έναν άλλο. Εκτός αν υποθηκεύσουμε το μέλλον αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. Δυστυχώς για τον καθένα και ευτυχώς για όλους, το επιμέρους σκόπιμο υπερκαθορίζεται απο το συνολικά σκόπιμο. Την αρμοδιότητα της σύνθεσης των επιμέρους σε συνολικό πρόγραμμα έχει η Κυβέρνηση. Γι’ αυτό ψηφίζεται ή καταψηφίζεται.

Ο κάθε κλάδος δεν υποχρεούται να διαθέτει συνολικό πρόγραμμα` απλούστατα διεκδικεί τη βελτίωση της κατάστασής του. Όμως θα ήταν χρήσιμο, εάν στη λογική των ιδιαίτερων συμφερόντων προσθέτονταν συμπληρωματικά και η λογική της κοινωνικής αλληλεγγύης. ΄Ετσι, από σχετικά υψηλόμισθους και ισχυρότερους κοινωνικά, όπως οι διδάσκοντες στα ΑΕΙ, θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη μετριοπάθεια. Βέβαια η κυβέρνηση υπαναχώρησε από προσφάτως συμφωνηθέντα. Όμως, το όποιο δίκιο δεν μπορεί να οδηγεί σε αναξιοπρεπή κόλπα που υποβαθμίζουν το κύρος του ανώτατου εκπαιδευτικού αλλά και την όποια αγωνιστική διάθεση του κλάδου. Η κυβέρνηση ίσως τελικά υποχωρήσει` ο κλάδος είναι ισχυρός. Όμως σε κάθε περίπτωση δεν θα έπρεπε στα συμπεράσματα να προστεθεί αντεστραμμένη η γνωστή ρήση: την δόξαν πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς.