Στις σπασμωδικές αντιδράσεις που σημειώνονται στο χώρο της Αριστεράς με αφορμή τις εξελίξεις γύρω από την εξάρθρωση της τρομοκρατίας, αναφέρθηκε ο Θανάσης Γεωργακόπουλος, μέλος της Γραμματείας της ΑΕΚΑ, σε συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό FLASH 9.60 και τη δημοσιογράφο Μαριάννα Πυργιώτη. Μεταξύ άλλων σημείωσε:
“... Γίνεται πολύς λόγος για την ανάγκη να μn συκοφαντηθεί και να μnν ενοχοποιηθεί έναc ολόκληρος πολιτικός χώοος. όπως τις Αοιστεοάς και πολύ πεοισσότεοο ένα ολόκλnοο κίνημα. όπως το αντιδικτατορικό απ’ αφορμή τις αποκαλύψεις για τη 17 Νοέμβρη. Το είπε ο πρωθυπουργός, το είπε ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, το λένε κι άλλοι. Συμφωνούμε.
Όντως, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί συνειρμικά, ασυνείδητα και υποδόρεια μια συνείδηση ταύτισης ή σύνδεσης των εξελίξεων και της 17 Νοέμβρη μ’ αυτους τους χώρους. Όντως, ορισμένα ακροδεξιά βαμπίρ που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στα κανάλια, ωθούν συνειδητά προς αυτή την κατεύθυνση. Όντως, αυτό έχει, δυστυχώς, εν μέρει γίνει για ένα ιδιαίτερο ρεύμα της Αριστεράς, τους τροτσκιστές, οι οποίοι .-ελέω της παχυλής άγνοιας- θεωρούνται κάτι σαν Εωσφόροι, παρότι όσοι ξέρουμε λίγο τα πράγματα, γνωρίζουμε ότι όχι μόνο δεν έχουν εξ ορισμού σχέση με την τρομοκρατία, αλλά επιπλέον είναι κατατρεγμένοι και κυνηγημένοι ως ρεύμα, στο πλαίσιο της ίδιας της Αριστεράς, αφού έχουν υποστεί τα επίχειρα της σταλινικής βαρβαρότητας.
Όμως, άλλο να επισημαίνειc μια-δυο φορές τον κίνδυνο. όπως έκανε -και ορθώc- ο πρωθυπουργόc. κι άλλο να τον πιπιλίζεις σαν καραμέλλα συνέχεια, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι, γιατί σ’ αυτή την περίπτωση η υπερβολική κινδυνολογία μπορεί να εκληφθεί πως υποδηλώνει -το λιγότερο- έλλειψη “αφομοίωσης” των εξελίξεων. Όμως, ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα με όσους -“καφενόβιους” εκ Παοισίων. συνταξιούχους αριστιστέριστές κ.ο.κ.- συνοδεύουν αυτή την κινδυνολογία με δηλώσεις περί του παρελθόντος του κ. Γιωτόπουλου, όπου -ούτε λίγο ούτε πολύ- τον παρουσιάζουν σαν έναν από όλους τους τότε αντιστασιακούς, που σκεφτόταν και έλεγε τα ίδια πράγματα με τους άλλους κι απλώς παραστράτησε στη μεταπολίτευση, καθώς δεν κατάλαβε τη νέα φάση. Και λέω ότι είναι χειρότερα τα πράγματα γιατί αυτές οι απόψεις. λειτουργώντας αυτοχειριαστικά. κάνουν τους κινδύνους στουc οποίους αναψερθήκαιιε πριν ποαγματικότητα μόνες τouc.
Η αντιδικτατορική πραγματικότητα δεν είχε σχέση μ’ αυτές τις -εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς- απόψεις. Κατ’ αρχάς, η μεγάλη πλειοψηφία των αντιδικτατορικών δυνάμεων η οποία δρούσε κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, όπου έγινε, κυρίως, η αντίσταση, είχε ως βασική προτεραιότητα την ανάπτυξη μαζικών αγώνων κατά της χούντας, που, άλλωστε, υλοποιήθηκε με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις της Νομικής, του Πολυτεχνείου κ.ο.κ. Κατά δεύτερον, όσες αντιδικτατορικές κινήσεις είχαν ως προτεραιότητα τις -ηθικά νόμιμες- “δυναμικές ενέργειες” τις εννοούσαν ως κάποιες εκρήξεις βομβών που σε καμμιά μα καμμιά περίπτωση δε θα είχαν ανθρώπινα θύματα, όπως φαίνεται και σε συνεντεύξει των ημερών. Μόνη “διαφορά”, βέβαια, η ηρωϊκή απόπειρα τυρρανοκτονίας από τον αξέχαστο Αλέκο Παναγούλη, νομιμοποιημένη ως ενέργεια κι από τα αρχαία χρόνια. Είχε σχέση μ’ όλα αυτά ο κ. Γιωτόπουλος ή αντίθετα ο “ένοπλος αγώνας”, που από τότε διακήρυττε, προδιέθετε για όσα ακολούθησαν;
Γι’ αυτό, λοιπόν, νομίζω ότι παρά τους υπαρκτούς κινδύνους η μεγαλύτερη δυσφήμηση για την Αριστεοά αλλά και για το αντιδικτατοοικό κίνημα είναι ότι επί 27 χρόνια δρούσε μια τρομοκρατική-δολοqονική οργάνωση με το όνομα 17 Νοέμβρη, δηλαδn. με το όνομα της πιό μαζικής και «αγνής» αντιδιτατορικής κινητοποίησης. Και αντίστροφα η εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη αποτελεί την καλύτερη αποκατάσταση για το αντιδικτατορικό κίνημα αλλά και για την Αριστερά που πρωταγωνίστησε σ’αυτό....
29/07/02
Το Γραφείο Τύπου