Διαδηλώνοντας στην έρημη πόλη ή η ερημιά της Αριστεράς

του Γιώργου Καριπίδη, Αγγελιοφόρος  4/7/2003

Συμπεράσματα απο τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης:

Οι διαδηλώσεις ήταν μεγάλες σχετικά με το μέγεθος της πόλης μας, αλλά μικρές σχετικά με την ένταση και την έκταση της πανελλαδικής κινητοποίησης. Ως παγκόσμια δε (ή έστω πανευρωπαϊκή) η κινητοποίηση απέτυχε πλήρως.

Η πόλη απείχε. ΄Οχι μόνο δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις αλλά ούτε τις παρακολούθησε από τα πεζοδρόμια. Η εικόνα της άδειας πόλης ήταν εντυπωσιακή. Το κρίσιμο μέγεθος των διαδηλώσεων διαμορφώθηκε κυρίως από τη συμμετοχή μεταφερόμενων εκδρομέων.

Η κοινωνία των πολιτών απείχε. Στην πραγματικότητα οι διαδηλώσεις συγκροτούνταν από τις οργανωμένες κομματικές δυνάμεις της παραδοσιακής αριστεράς και των ακροαριστερών και αντιεξουσιαστικών σχημάτων. Ο ανένταχτος πολίτης δεν ήταν εκεί.

Τα συνθήματα είχαν μεγάλο εύρος αλλά και αντιφατικότητα. Από το «τιμή στον Τσουτσουβή», στο «τιμή στον Ζαχαριάδη». Από την καταγγελία συλλήβδην της παγκοσμιοποίησης, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., του ΟΗΕ μέχρι την καταγγελία του Σημίτη. Από την καταγγελία του ΣΥΝ (απο το ΚΚΕ) μέχρι την καταγγελία του ΚΚΕ (απο τον ΣΥΝ). Από την καταγγελία των αναρχικών μέχρι την καταγγελία της αστυνομίας. Τέλος καταγγέλθηκε και η πόλη διότι δεν συμμετείχε, ως όφειλε.

Η απουσία των Θεσσαλονικέων οφείλεται:

- Στην πολυδιάσπαση και στην κομματική αντιστοίχιση των διαδηλώσεων. Δεν υπήρχε χώρος για τον ανεξάρτητο πολίτη.

- Στην πανσπερμία και στην αντιφατικότητα των συνθημάτων. Δεν υπήρχαν συγκεκριμένα, ρεαλιστικά, κοινά αιτήματα που θα κινητοποιούσαν το λαό. Αντιθέτως περίσσεψαν οι ασάφειες και οι ακρότητες. Στο βαθμό μάλιστα που στρέφονταν κατά της Ε.Ε. απωθούσαν ακόμη περισσότερο.

- Στο φόβο επεισοδίων. Ο φόβος υπήρξε λόγω της πείρας από προηγούμενες αντι-global διαδηλώσεις. Αλλά επιτάθηκε από ανόητες –εις βάρος της επιδιωκόμενης μαζικότητας- δηλώσεις των οργανωτών περί ανυπακοής κλπ. Η παρουσία επιθετικών ομάδων ήταν επίσης προφανής. ΄Αλλωστε η ίδια η εικόνα των περιφρουρημένων μπλοκ έδινε την εντύπωση διαδήλωσης-σκαντζόχοιρου που αντι να διαχέεται στην πόλη, φοβόταν ή απωθούσε τους «άλλους».

Τελικό συμπέρασμα: η επαναστατική γυμναστική δεν φτιάχνει κινήματα.